Una foto por favor

De Boliviaanse vrouwen met zo’n tien rokken over elkaar, gekleurde doeken en hoge hoeden met daar onderuit twee vlechten van minstens een meter lang, daar wil je gewoon een foto van hebben. Maar deze dames lieten zich niet makkelijk fotograferen. Als je ongevraagd van een afstand een foto maakte, deden ze snel hun hoed voor hun gezicht en als je vroeg of je een foto mocht maken, staken ze soms hun hand op en zeiden cinco, vijf. Vijf Boliviaanse Pesos, omgerekend 0,60 euro, mwoa oké prima. Maar na het maken van de foto bleken ze vijf euro of dollar te bedoelen. Tip 21: vraag altijd eerst of je een foto van mensen mag maken, niet alleen om te weten wat het kost, maar je komt er ook wel achter dat het inderdaad niet fijn is ongevraagd gefotografeerd te worden.

Hun reactie ging ik namelijk begrijpen toen het omgekeerde gebeurde en de locals van mij foto’s gingen maken. Een, in hun ogen lange, blanke Europeaanse of Amerikaanse, vonden zij een bezienswaardigheid op zich. Ik had nog nooit meegemaakt dat anderen mij ongevraagd op de foto zetten. Maar in Zuid Amerika was ik een echte Gringo: (blanke) buitenlander, wat niet negatief bedoeld werd, maar opmerkelijk vonden ze het wel. Zo dacht ik een keer dat een stel mij vroeg om een foto van hén te maken, maar de man kwam met een big smile naast mij staan voor de foto. Euh huh? Akward. Ik denk dat mijn hoofd op die foto mijn gedachten mooi weergaf. Ik besefte me eerst echt niet wat die man deed, ik ben toch geen celeb.. Maar zij vonden het prachtig, nou en als we met meerdere Gringo’s waren, was het soms helemaal feest.

Tip 22: Je kan prima met ze op de foto, ik vond het ergens ook wel geinig, maar wees altijd alert en houd je tas/spullen goed in de gaten. Over het algemeen zijn het de meest lieve mensen ter wereld, maar er zitten helaas ook altijd mensen tussen met andere bedoelingen. En als je op pad gaat, denk dan ook na over waar je je camera hebt. Zo is het onverstandig, of beter gezegd: gewoon oerdom om met een dikke spiegelreflex om je nek door een stad te lopen. Of nouja, stad is onverstandig, maar in buitenwijken (waar je sowieso al niet moet komen) of andere donkere steegjes is het wel echt oerdom. Hetzelfde geldt voor sieraden. Natuurlijk is het leuk om sieraden te dragen en in het geval van een horloge ook gewoon praktisch, maar, Tip 23: laat het bling bling lekker thuis.

Dus als make-up en sieraadloze backpacker ging ik een halfjaar door het leven. Ik moet zeggen, het beviel me eigenlijk wel goed en ik was ’s ochtends ook een stuk sneller klaar om de deur uit te gaan. Het grappige was dat toen ik weer een likje mascara opdeed en mijn sieraden weer omhing/indeed, ik me heel opgemaakt voelde.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an
Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!
Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over
Blog 7: Wat eten we vandaag

Wat eten we vandaag?

De Lonely Planet maakte me lekker met het verhaal dat Lima de culinaire hoofdstad van Peru is, met een uiterst gevarieerde keuken dankzij de invloeden van diverse landen. Nou het klonk veelbelovend, maar mijn ervaring met eten in Zuid Amerika was tot dan toe niet heel bijzonder, en helaas, Lima wist mij ook niet te verrassen. Mijn vorige backpackavontuur was door Thailand; alleen al terugdenkend aan die kruidige curry’s, aroma’s van soepen, overheerlijke spring rolls en ander Thais streetfood loopt het water me alweer in de mond. Oké het was misschien ook geen eerlijke vergelijking, maar conclusie: voor het eten hoef je niet naar Zuid Amerika. De frituur is er favoriet en regelmatig koos ik tussen kip met rijst of rijst met kip. Een groot pluspunt van het continent waren wel de mega markten vol met vers fruit, spotgoedkoop en vol van smaak!

Eén van de leuke dingen van reizen vind ik het ontdekken van andere culturen en gewoontes, en dus ook het eten en drinken dat typisch is voor de landen. Zo kan je Argentinië niet verlaten zonder mate te hebben gedronken. Een sterke thee dat de Argentijnen de hele dag door drinken en ook echt al-tijd bij zich hebben. Er zijn aparte regels voor het drinken; je mag onder andere niet afwijzen als je het krijgt aangeboden, geen dankjewel zeggen als je het teruggeeft en niet het ‘rietje’ aanraken. Chili verlaat je niet zonder een paar shotjes Pisco sour, en het visgerecht Ceviche laten de Peruvianen je maar al te graag proeven. Cuy (Cavia) is voor hun een ware delicatesse, dát liet ik nou net even aan me voorbij gaan. Maar bijvoorbeeld Alpaca was best lekker, smaakte eigenlijk net als rundvlees; in Bolivia zet je overdag de schattige beestjes op de foto en ’s avonds ligt dit vlees lekker tussen patat, ui en paprika op je bord. En elke strandtent aan de Braziliaanse kust serveert de cocktail Caipirinha. Tip 17: Smaken verschillen, maar laat je eens verrassen, of nog leuker: eet met de locals mee, je wordt sowieso overal warm ontvangen.

Om tijdens het backpacken toch aan de nodige vitamientjes te komen, kocht ik regelmatig ‘ensalada de frutas’, ofwel een fruitsalade, ook makkelijk zelf te maken met de overvloed aan fruit dat op elke Zuid-Amerikaanse markt te vinden is of je gewoon rechtstreeks van de bomen plukt. De eerder genoemde Free Walking Tours zijn er in vele plaatsen ook in de variant van Food Tours. Een local neemt de groep dan mee langs de leukste barretjes en markten, en laat de gerechtjes en fruitsoorten proeven die typerend zijn voor die streek. Ideaal, want ik zag soms wel fruit dat ik niet kende, maar ik had dan ook geen idee wat je er van kon eten of hoe je het misschien eerst moest bereiden. En ook hierbij gold, met name jongeren namen deel, dus de kans was groot dat we met een aantal die avond in een barretje bleven hangen.

Samen wat drinken of eten is altijd gezelliger, en wanneer je samen kookt scheelt het ook nog eens in de kosten. Tip 18: als je wilt gaan koken, vraag dan rond in het hostel wie er mee wil koken en eten. Samen de ingrediënten voor bijvoorbeeld een pasta uitkiezen en gezamenlijk koken vond ik altijd erg gezellig. Tip 19: Vergeet vooral niet voldoende drank te kopen, meestal waren we na het eten nog niet uitgekletst en gingen er ’s avonds nog wel een paar wijnflessen of biertjes open. Let op reis wel extra op de hygiëne zowel als je zelf kookt, als wanneer je wat op straat eten koopt of in een restaurant gaat eten. Tip 20: Neem altijd een tubetje handalcohol mee, die gel is echt een topuitvinding. Rob Geus mag dan niet vrolijk worden van sommige keukens in Nederland, maar in Zuid Amerika wil je al helemaal niet weten hoe het er met de hygiëne gesteld is. Maar denk er ook weer niet te veel over na en geniet er lekker van.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an
Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!
Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over

Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over

Het zwembad waar ik van kinds af aan elke zomer te vinden ben heeft twee duikplanken. De ‘lage’ is misschien één meter hoog, maar de ‘hoge’ is zéker vier meter. Echt no way dat ik daar ooit van af durfde te springen. Als kind heb ik meermaals met m’n hart in m’n keel over het randje van de plank gekeken. Om vervolgens steeds weer te besluiten veilig via het trappetje terug te gaan. En toen ik wat ouder was durfde ik de hoge niet meer op, het zou toch ook te gênant zijn als ik als ‘volwassene’ met knikkende knieën terug moest lopen. Ik hield het dan maar bij een voorzichtig sprongetje van de lage, of de startblokken, die boden ook al genoeg uitdaging voor mij. Maar op reis probeer je toch je grenzen te verleggen. Zo bezocht ik in Ecuador het plaatsje Baños, dat bekend staat om de extreme sporten die je er kan doen. YOLO.

Ik gaf me op voor canyoning: een combi van abseilen en van watervallen springen. Ja, precies, echt wat voor mij.. Tip 15: Doe op reis eens iets waarvan je denkt dat je het niet kunt of niet durft. Ik kan je vertellen: je gaat jezelf verrassen. Dus daar stond ik dan, heel heldhaftig in zo’n vacuüm gezogen wetsuit, met een stoere klimgordel om, bijpassende waterschoentjes aan en een sexy helmpje op. Na de nodige uitleg, oefeningen en een proefsprong in ondiep water, klommen we via een glibberige route steeds hoger richting het echte werk. Het was zo’n magische omgeving met watervalletjes overlopend in kleine meertjes, en naast en boven me alleen maar groen en af en toe een zonnestraaltje die door het bladerendak heen prikte. Ik probeerde het allemaal in me op te nemen en te genieten. Maar even bij de les, ik kwam hier niet voor het mooie groen, dit was serious business.

‘One, two, …’, ‘no, no, stop, wait!’ Vlak voor de eerste sprong kreeg ik een flashback naar hoe ik als kleine Ella angstig over het randje van de hoge duikplank keek en echt honderd meter onder mij pas een keer het water zag. Maar ik herpakte mezelf en dacht: nee dat was vroeger, nu ben ik een stoere backpacker en ik moet de anderen natuurlijk niet het idee geven dat ik niet durf. En daarbij, er was ook geen andere route om weer beneden te komen. ‘Oké, yes i’m ready’, knikte ik naar de begeleider. ‘One, two, three, JUMP!’ Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over. Oh My God, Oh My God, ik heb het gewoon gedaan! En het was zóóó tof! Toen iedereen van de eerste waterval was gesprongen, kwam de volgende. Deze was nog een stuk hoger en hier gingen we langs abseilen. Oké even slikken, maar eenmaal hangend in m’n Lara Croft-broekje zoefde ik heel koeltjes langs het gedonder van de waterval naar beneden, haha wat kicken! Het werd steeds gekker, ik kreeg helemaal de smaak te pakken, van de laatste gingen we zelfs koprol achterover naar beneden. Eng? Nee joh, ach, dat doe ik gewoon.

Ik kan wel zeggen dat ik een angst overwonnen heb, en als bewijs heb ik gelukkig de beelden nog. Tip 16: neem een usb-stick mee. De jongens die ons begeleidden hadden namelijk een GoPro en waterdicht fototoestel mee en deze beelden en foto’s kon ik over laten zetten op mijn mobiel of usb-stick. Aangezien het veel bestanden waren wilde ik het geheugen van m’n mobiel er niet mee volgooien, maar liet ik ze op het kaartje van mijn fototoestel zetten. Toch is het fijner om een stickje te hebben, dan loop je ook niet het risico dat er tijdens het overzetten iets met de foto’s op je kaartje gebeurt. Zo kwamen ’s avonds mijn kamergenootje en ik nog vol adrenaline terug in het hostel om onze dag aan de hand van onze foto’s te delen. Zij was wezen bungeejumpen; tja, baas boven baas. Dat zag er ook gruwelijk uit, maar ik nam even genoegen met deze overwinning.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an
Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!

Wie heeft mijn bammetje met kaas?!

‘Wat miste je vooral tijdens je reis?’ Een veel gestelde vraag toen ik terugkwam uit Zuid Amerika. Hygiëne stond met stip op 1. Dit gold voor de meest simpele dingen. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om gewoon met blote voeten onder een schone douche te staan of echt schone kopjes uit de kast te kunnen pakken en bij thuiskomst nam ik ook uitgebreid de tijd om heerlijk op een schone wc te gaan zitten. De nummer 1 werd direct gevolgd door de tweede plaats: kaas. Och wat heb ik dat gemist! Ze hadden in Zuid Amerika wel kaas, of ja zij noemden dat kaas, nou wij Hollandse kaaskoppen weten wel beter. Mijn hart maakte dus een sprongetje wanneer ik in een supermarkt Edammer of andere échte kaas zag liggen. Perfecte gele plakjes met hier en daar een gaatje, het water liep me in de mond.

Ik kocht direct een pakketje en smeerde wat boterhammen met kaas en ei, en bewaarde deze in de koelkast om de volgende dag op tijd met mijn lunchpakketje te kunnen gaan hiken. Maar toen ik de volgende ochtend mijn verwennerijtje wilde pakken, was het weg! Ik trok de hele koelkast leeg, maar nee, geen bammetje te vinden. Hostels beschikken meestal over een gezamenlijke keuken met koelkast waar je je producten, voorzien van sticker met naam en vertrekdatum, in kunt bewaren. Ik had keurig deze regels gevolgd, maar blijkbaar had iemand honger. Ik hoop dat het ook een Nederlander was die de verleiding van echte kaas niet kon weerstaan, dan had ik er nog wat begrip voor gehad. Zwaar teleurgesteld ging ik maar weer langs de supermarkt voor een nieuw pakketje.

Dit was dus snel opgelost, en verder mag ik ook absoluut niet klagen hoor. Op een paar boterhammen met kaas, m’n pet, wat spullen uit m’n toilettas en wat wasgoed, dat bij een wasserette achterbleef, na, ben ik nergens van bestolen. De verhalen van reizigers die overvallen waren of op andere wijze belangrijke papieren of geld waren kwijtgeraakt, maakten mij wel eens onrustig. Het kan je natuurlijk altijd gebeuren, maar er zijn wel dingen die je kan doen om diefstal of beroving te voorkomen. Tip 13: Doe nooit twee pinpassen of veel geld in hetzelfde tasje; verdeel het bijvoorbeeld over je portemonnee en achter je bh; neem ook niet meer geld, pasjes of papieren mee dan wat je echt nodig hebt en zorg altijd dat je je zakken of tas goed af kan sluiten. Denk hier vooral over na als je gaat stappen. Terwijl jij na een paar cocktailtjes steeds soepeler de salsa danst, heb je het echt niet in de gaten als ze wat uit je zakken of tasje grissen.

Paspoort, pinpas/creditcard, telefoon; check, check, check. Wanneer ik die drie belangrijkste items in ieder geval had, ging ik met een gerust gevoel naar de volgende plaats. Vervolgens checkte ik ook nog wel m’n iPad en fototoestel, maar de rest kon me gestolen worden. In een hostel heb je kluisjes waar je, met een eigen slotje, je waardevolle spullen in kunt bewaren. Tip 14: neem twee slotjes met een cijfercode mee; één voor het kluisje en één voor je rugtas/als reserve. Kies niet voor een slotje met sleuteltje, die sleutel raak je sowieso kwijt. De waardevolle spullen kan je in een kluisje kwijt, maar in een hostel laat je je backpack gewoon bij je bed liggen. Er zitten vast wel eens een paar vervelende tussen, maar de meeste backpackers snappen wat de regels zijn en laten andermans spullen met rust.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an

Iemand met meningokokkenziekte kan heel snel erg ziek worden. Soms binnen enkele uren.
De tijd tussen besmet raken en ziek worden is 2 tot 10 dagen. Meestal is dit 3 tot 4 dagen. Maar de kans om na besmetting ziek te worden, is heel klein.
Iedereen kan meningokokkenziekte krijgen. Het komt het meest voor bij jonge kinderen en bij tieners.

Sinds mei 2018 worden alle peuters van 14 maanden op het consultatiebureau al gevaccineerd tegen Meningokokken type A, C, W en Y. Omdat het aantal besmettingen met meningokokkentype W toeneemt, krijgen nu ook jongeren geboren tussen 1 mei 2004 en 31 december 2004 de prik.
Meningokokkenziekte wordt veroorzaakt door een bacterie: de meningokok. Van deze bacterie bestaan meerdere typen. De typen A, B, C, W en Y zijn de bekendste. Sinds 2015 zijn er meer mensen die ernstig ziek worden door type W. Sommige mensen zijn zelfs overleden. Daarom krijgen jongeren een prik die hen beschermt tegen deze ernstige ziekte.

Wie krijgen deze prik?
Ben je geboren tussen 1 mei en 31 december 2004?
Dan krijg je met de post een uitnodiging via de GGD uit uw regio (RIVM) om in oktober of november de prik te komen halen.
Ben je geboren tussen 1 januari 2001 en 1 mei 2004? Of ben je in 2005 geboren?
Dan krijg je volgend jaar, in 2019, een uitnodiging via de GGD uit uw regio (RIVM) voor een prik tegen meningokokkenziekte.

Valt je kind hier niet onder en wil je toch graag je kind wilt laten vaccineren? Bespreek dit dan met de huisarts. Deze kan u dan eventueel doorverwijzen naar de THC.
De vaccinatie is dan niet gratis. De kosten hiervan zijn dan € 73,- (vaccin plus half consult).

Doo-t hènig an

Twentenaren zijn soms zo lekker onhandig, vooral als het aankomt op gevoelens onder woorden brengen. Toen ik wegging kreeg ik bijvoorbeeld de boodschap ‘noh, doo-t hènig an’ mee. Wat vertaald kan worden als ‘ik ben eigenlijk heel bezorgd, maar wil het niet laten blijken, en hoop dat je goed oppast en gezond weer terugkomt’. Maar het is ook een letterlijk een goed advies voor backpackers. Tip 9: doe het rustig aan. Ik schatte in dat ik in een half jaar door zes landen kon reizen, wat ik al een vrij snel tempo vond. Maar ik ontmoette ook wel eens reizigers die ditzelfde aantal landen binnen twee maanden dachten te kunnen bezoeken. Nou, dat moet je niet eens willen. Je racet door de plaatsen, die je vervolgens van je checklist kan afvinken, maar wat heb je er nou van gezien en wat kan je over de cultuur vertellen? Zonde.

Voordat ik naar een nieuwe plek vertrok, vroeg ik andere reizigers naar hun ervaring daar en ploos ik online helemaal uit wat er te doen was. Tip 10: volg online bloggers en instagrammers die de landen die jij aandoet al hebben bezocht, zij geven (soms heel gedetailleerd) info over welke busmaatschappijen betrouwbaar zijn, hoe je landgrenzen oversteekt, welke wijken je beter kunt vermijden, enz. Tip 11: Wil je een stad ontdekken, neem dan, tijdens een van je eerste dagen daar, deel aan de Free Walking Tour. In bijna elke grote stad in Zuid Amerika zijn jonge locals die maar al te graag over hun woonplaats, de geschiedenis, lokale drankjes en gerechten, muurschilderingen, gebouwen en leuke barretjes vertellen. De tours zijn ‘gratis’, je betaalt na afloop wat je het waard vindt. Het gros van de deelnemers aan zo’n tour waren jongeren, dus het was voor mij meteen een manier om met anderen in contact te komen.

Na een paar maanden kwam ik er achter dat al die nieuwe indrukken en contacten die je dagelijks opdoet erg vermoeiend kunnen zijn. Ik gaf er de term ‘reismoe’ aan: ik had even helemaal geen zin meer om wéér m’n backpack in te pakken, wéér de juiste bus te zoeken, wéér een fijn hostel te vinden, wéér een nieuwe plaats te leren kennen, wéér mezelf voor te stellen aan anderen, wéér, wéér, wéér. Op zulke momenten deed ik het even lekker hènig an. Ik bleef wat langer op één plek, waar ik me prettig voelde, zonderde me even af en nestelde me dan gewoon een dagje met een boek in een hangmat.

Over boeken gesproken, ik ging met 0 boeken, alleen een paar e-books op m’n iPad, van huis en heb zeker 25 boeken uitgelezen. Alle hostels en soms ook cafés hadden een ‘book exchange’, waar ik boeken leende/inwisselde. Dus, Tip 12: Sleur niet allemaal zware boeken mee, maar laat je verrassen door het leesmateriaal wat er ter plekke al is. Zelfs de beroemde ‘Lonely planets’ hoef je niet in te slaan, die zijn in elk hostel wel te vinden. By the way, zo ‘lonely’ ben je niet als je de hotspots van dit reisboek volgt. Maar het is absoluut een handige gids om heerlijk mee in de hangmat te chillen en op te zoeken wat voor moois je allemaal nog te wachten staat.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...