Wij zijn trots u te informeren dat de Travel Health Clinic met vlag en wimpel is geslaagd voor de certificaatvernieuwing van het HKZ. En hiermee voldoet aan de hoge eisen van de HKZ publieke gezondheidszorg: de zakelijke en particulier reizigersmarkt begeleiding bieden bij preventie- en advisering met betrekking tot infectieziekten waar men voor, tijdens of na het verblijf in het buitenland ((sub)tropen) mee geconfronteerd kan worden.
Toen de datum van mijn terugreis in zicht kwam, leefde ik ook naar het moment dat ik weer in het vliegtuig naar huis zou stappen toe. Hoe zou het zijn om door de schuifdeuren van Schiphol te komen en m’n ouders weer te zien? En bij thuiskomst eindelijk weer in real life met m’n vriendinnen te kunnen lachen, weer met een goed glas wijn een avondje bij m’n zus op de bank te hangen en hoe erg zou mijn kleine nichtje veranderd zijn, zou ze mij überhaupt nog herkennen? Ineens gaf het ‘normale’ leven, waar ik voor vertrek zo klaar mee was, zo’n rust. Elke avond heerlijk in mijn eigen rommelige slaapkamer mijn eigen bed in duiken, ’s ochtends onder een schone douche met gegarandeerd warm water stappen, en weer eeuwig voor een overvolle klerenkast staan en dan nog niet weten welke kleren ik aan moet trekken.
De thuiskomst was heerlijk, het was prachtig weer, ik ging naar festivals, terrasjes pakken, en koffie en vooral veel wijntjes drinken met iedereen die ik weer zag. Maar de dagen waren ook een beetje onwerkelijk en het vreemde gevoel groeide. Ik merkte dat ik echt in een backpackersbubbel had geleefd. Wachtend met m’n fiets bij een stoplicht moest ik me inhouden om de fietser naast mij niet te vragen waar hij vandaan kwam of waar hij naar toe ging, nee dat doe je in Nederland niet. Terwijl ik als rugzaktoerist niet anders deed of hoorde, als je niet openstond voor anderen, werd het wel een hele eenzame reis. Fietsend door de stad zag ik hoe druk iedereen met zichzelf is, hoe niet-sociaal tegen onbekenden en hoe erg iedereen klaagt om eigenlijk niks. Ik ken niemand zo vriendelijk en relaxt als de Zuid-Amerikanen, terwijl zij vaak nog niet een kwart van onze rijkdom hebben.
Ik blijf mezelf er aan herinneren hoeveel geluk ik heb. Geluk met het land waarin ik geboren ben, waar ik veilig ben, kan gaan waar ik wil en met wie ik wil; geluk met de lieve familie en vrienden die ik heb; geluk met wie mijn ouders zijn waardoor ik kon studeren en kan doen wat ik wil, en ga zo maar door. Ik zal niet al te sentimenteel worden, maar ik heb zeker wel gezien dat het ook anders kan. En dat is misschien ook onbewust wel iets dat ik wilde bereiken met mijn reis. Ik kan het vertellen aan anderen, maar de ervaring kan ik niet écht overbrengen. Om toch een indruk te geven, liet ik foto’s zien, maar net als met vakantiefoto’s: voor mij erg leuk om allemaal weer te zien, maar met duizenden foto’s kan je je vrienden echt niet urenlang vermaken. Mijn doel is om er een mooi fotoalbum van te maken. Gezien het aantal wordt dit een meerjarenplan.
Tip 30: download voor vertrek de app Polarsteps. Die app hield alle plekken waar ik kwam bij en ik voegde er zelf foto’s en teksten aan toe. Zo konden anderen mij volgen en voor mezelf was het een handig geheugensteuntje, want na zo veel plaatsen wist ik soms de volgorde niet meer precies. Ik hield ook een persoonlijk dagboek bij, ik maakte zo veel mee en dacht over zo veel dingen na, dat het fijn was om op te kunnen schrijven. Dit boekje zal ik af en toe weer openslaan om mezelf te herinneren aan hoe tevreden ik was met alleen de inhoud van mijn backpack en met wat er die dag maar kwam. Oftewel: om mezelf weer even met beide benen op de grond te zetten, als ik weer een verwende Nederlander ben.
Ik kan niet zeggen dat ik nu door het backpackvirus gegrepen ben en meteen weer een paar maanden er op uit trek, maar ik heb wel een lijstje klaarliggen met landen waar ik nog naar toe wil. Zeg maar een lijst, want er is nog zo veel te zien, maar deze bewaar ik wel voor de vakanties. Voorlopig vind ik het ‘gewone’ leven erg prettig en ben ik tevreden met het werk dat ik heb en de routine die weer in de week zit. Toch geef ik mijn backpack nog niet weg, al was het alleen al om de onvergetelijke herinneringen die ik er mee maakte.
Voor iedereen die nog twijfelt om te gaan backpacken, kan ik maar één laatste tip geven: Ga!
X Ella
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?! Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over Blog 7: Wat eten we vandaag Blog 8: Una foto por favor Blog 9: Soms is het gewoon kut
Zoals bij elk romantisch beeld is ook bij backpacken de realiteit dat het soms gewoon kut is. Gelukkig kan ik de kut-momenten op één hand tellen. Maar ze waren er heus wel. Zo zat ik een keer in echt een heel vies hostel, waar de douche niet werkte en de kakkerlakken door de slaapkamer raceten. Het was ook echt zo’n rare plek, ik was er eerst helemaal alleen en later kwam er een Duitser die veelal halfnaakt rondliep en met een grote sombrero als entertainer zijn geld verdiende. Het werd nog gekker toen er een Chinees geschminkt als tijger, ja: tijger! langskwam om op een beamer tot ‘s nachts naar videoclips van de Bee Gees te kijken. Ik dacht echt wáár is die candid camera?
Ik wilde weg. Maar kwam er niet uit hoe ik daar een busticket kon boeken of waar ik op de bus kon stappen, de eigenaar van dat hostel wist ook niks en bleh ik voelde me echt alleen en ellendig. Tip 24: wanneer je je niet zo fijn voelt, bel of facetime dan even met het thuisfront. Toen ik m’n ouders weer even zag en het verhaal deed, terwijl die Duitser met alleen een handdoekje om op de achtergrond langsliep, ging ik de humor er eigenlijk ook nog wel van inzien. Na wat online speurwerk kwam ik er vervolgens achter hoe en waar ik een busticket kon krijgen om zo snel mogelijk weer te vertrekken, en zo kwam het uiteindelijk natuurlijk wel weer goed.
Tip 25: Leer een beetje Spaans. Met alleen Engels red je het niet, dus leer in ieder geval hoe je vriendelijk gedag zegt, een kamer boekt, de weg vraagt, kleuren en cijfers. Als ik groen en drie verstond, wist ik dat ik de groene bus met een grote 3 erop moest hebben. Ik deed voorafgaand aan de reis een spoedcursus Spaans, tijdens het reizen bleef ik oefenen met de app Duolingo, maar het snelste leer je door zoveel mogelijk gewoon Spaans proberen te spreken, dat wordt ook gewaardeerd. Laat die zinsopbouw en grammatica maar lekker achterwege. Verder kom je met wat creatieve handgebaren, een vriendelijke glimlach en geregeld muchas gracias ook een heel eind.
Een ander ding dat gewoon kut is, is verdwalen. Tip 26: download de app Maps.me. Zonder die app had ik echt nooit over een heel continent kunnen reizen. Elk weggetje, tot in de jungle aan toe, herkent de app. Eén keer ben ik met een hike verdwaald. De route was ten eerste al veel te gevaarlijk, soms ging ik kruipend over een bergrug, want één misstap betekende een eenzame dood in het ravijn. Leek me zonde. Ik ging alleen op pad, ja ik weet dat het niet slim was, maar ja daar was nog weinig aan te doen toen ik daar letterlijk in the middle of nowhere stond. Toen zelfs Maps.me bevestigde dat er geen pad was, wist ik zeker dat ik verdwaald was. Toch kon Maps.me wel aangeven waar de bewoonde wereld was, dus na een paniekerige tocht door de bossen redde ik mezelf hier ook wel weer uit.
Tip 27: Als je een taxi neemt, volg dan zelf ook de weg via Maps.me of Google Maps. De chauffeurs zien het natuurlijk meteen wanneer ze een Gringo in de auto hebben en laten je graag wat meer betalen, en dat is kut. Met de juiste kaart op m’n mobiel vertelde ik ze haarfijn waar ze links of rechts moesten. De hele dag Maps.me aan slurpt wel batterij van je mobiel. Tip 28: zet je mobiel op energiebesparing of nog beter op Vliegtuigmodus. Tip 29: neem ook een werkende powerbank mee. Ideaal als je bijvoorbeeld meerdere dagen gaat hiken en niet zeker weet of er elektriciteit is. Ik had een powerbank op zonne-energie aangeschaft. Klinkt tof, maar deze bleek niet te werken, dat is ook kut.
X Ella
Wordt vervolgd..
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?! Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over Blog 7: Wat eten we vandaag Blog 8: Una foto por favor
De Boliviaanse vrouwen met zo’n tien rokken over elkaar, gekleurde doeken en hoge hoeden met daar onderuit twee vlechten van minstens een meter lang, daar wil je gewoon een foto van hebben. Maar deze dames lieten zich niet makkelijk fotograferen. Als je ongevraagd van een afstand een foto maakte, deden ze snel hun hoed voor hun gezicht en als je vroeg of je een foto mocht maken, staken ze soms hun hand op en zeiden cinco, vijf. Vijf Boliviaanse Pesos, omgerekend 0,60 euro, mwoa oké prima. Maar na het maken van de foto bleken ze vijf euro of dollar te bedoelen. Tip 21: vraag altijd eerst of je een foto van mensen mag maken, niet alleen om te weten wat het kost, maar je komt er ook wel achter dat het inderdaad niet fijn is ongevraagd gefotografeerd te worden.
Hun reactie ging ik namelijk begrijpen toen het omgekeerde gebeurde en de locals van mij foto’s gingen maken. Een, in hun ogen lange, blanke Europeaanse of Amerikaanse, vonden zij een bezienswaardigheid op zich. Ik had nog nooit meegemaakt dat anderen mij ongevraagd op de foto zetten. Maar in Zuid Amerika was ik een echte Gringo: (blanke) buitenlander, wat niet negatief bedoeld werd, maar opmerkelijk vonden ze het wel. Zo dacht ik een keer dat een stel mij vroeg om een foto van hén te maken, maar de man kwam met een big smile naast mij staan voor de foto. Euh huh? Akward. Ik denk dat mijn hoofd op die foto mijn gedachten mooi weergaf. Ik besefte me eerst echt niet wat die man deed, ik ben toch geen celeb.. Maar zij vonden het prachtig, nou en als we met meerdere Gringo’s waren, was het soms helemaal feest.
Tip 22: Je kan prima met ze op de foto, ik vond het ergens ook wel geinig, maar wees altijd alert en houd je tas/spullen goed in de gaten. Over het algemeen zijn het de meest lieve mensen ter wereld, maar er zitten helaas ook altijd mensen tussen met andere bedoelingen. En als je op pad gaat, denk dan ook na over waar je je camera hebt. Zo is het onverstandig, of beter gezegd: gewoon oerdom om met een dikke spiegelreflex om je nek door een stad te lopen. Of nouja, stad is onverstandig, maar in buitenwijken (waar je sowieso al niet moet komen) of andere donkere steegjes is het wel echt oerdom. Hetzelfde geldt voor sieraden. Natuurlijk is het leuk om sieraden te dragen en in het geval van een horloge ook gewoon praktisch, maar, Tip 23: laat het bling bling lekker thuis.
Dus als make-up en sieraadloze backpacker ging ik een halfjaar door het leven. Ik moet zeggen, het beviel me eigenlijk wel goed en ik was ’s ochtends ook een stuk sneller klaar om de deur uit te gaan. Het grappige was dat toen ik weer een likje mascara opdeed en mijn sieraden weer omhing/indeed, ik me heel opgemaakt voelde.
X Ella
Wordt vervolgd..
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?! Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over Blog 7: Wat eten we vandaag
De Lonely Planet maakte me lekker met het verhaal dat Lima de culinaire hoofdstad van Peru is, met een uiterst gevarieerde keuken dankzij de invloeden van diverse landen. Nou het klonk veelbelovend, maar mijn ervaring met eten in Zuid Amerika was tot dan toe niet heel bijzonder, en helaas, Lima wist mij ook niet te verrassen. Mijn vorige backpackavontuur was door Thailand; alleen al terugdenkend aan die kruidige curry’s, aroma’s van soepen, overheerlijke spring rolls en ander Thais streetfood loopt het water me alweer in de mond. Oké het was misschien ook geen eerlijke vergelijking, maar conclusie: voor het eten hoef je niet naar Zuid Amerika. De frituur is er favoriet en regelmatig koos ik tussen kip met rijst of rijst met kip. Een groot pluspunt van het continent waren wel de mega markten vol met vers fruit, spotgoedkoop en vol van smaak!
Eén van de leuke dingen van reizen vind ik het ontdekken van andere culturen en gewoontes, en dus ook het eten en drinken dat typisch is voor de landen. Zo kan je Argentinië niet verlaten zonder mate te hebben gedronken. Een sterke thee dat de Argentijnen de hele dag door drinken en ook echt al-tijd bij zich hebben. Er zijn aparte regels voor het drinken; je mag onder andere niet afwijzen als je het krijgt aangeboden, geen dankjewel zeggen als je het teruggeeft en niet het ‘rietje’ aanraken. Chili verlaat je niet zonder een paar shotjes Pisco sour, en het visgerecht Ceviche laten de Peruvianen je maar al te graag proeven. Cuy (Cavia) is voor hun een ware delicatesse, dát liet ik nou net even aan me voorbij gaan. Maar bijvoorbeeld Alpaca was best lekker, smaakte eigenlijk net als rundvlees; in Bolivia zet je overdag de schattige beestjes op de foto en ’s avonds ligt dit vlees lekker tussen patat, ui en paprika op je bord. En elke strandtent aan de Braziliaanse kust serveert de cocktail Caipirinha. Tip 17: Smaken verschillen, maar laat je eens verrassen, of nog leuker: eet met de locals mee, je wordt sowieso overal warm ontvangen.
Om tijdens het backpacken toch aan de nodige vitamientjes te komen, kocht ik regelmatig ‘ensalada de frutas’, ofwel een fruitsalade, ook makkelijk zelf te maken met de overvloed aan fruit dat op elke Zuid-Amerikaanse markt te vinden is of je gewoon rechtstreeks van de bomen plukt. De eerder genoemde Free Walking Tours zijn er in vele plaatsen ook in de variant van Food Tours. Een local neemt de groep dan mee langs de leukste barretjes en markten, en laat de gerechtjes en fruitsoorten proeven die typerend zijn voor die streek. Ideaal, want ik zag soms wel fruit dat ik niet kende, maar ik had dan ook geen idee wat je er van kon eten of hoe je het misschien eerst moest bereiden. En ook hierbij gold, met name jongeren namen deel, dus de kans was groot dat we met een aantal die avond in een barretje bleven hangen.
Samen wat drinken of eten is altijd gezelliger, en wanneer je samen kookt scheelt het ook nog eens in de kosten. Tip 18: als je wilt gaan koken, vraag dan rond in het hostel wie er mee wil koken en eten. Samen de ingrediënten voor bijvoorbeeld een pasta uitkiezen en gezamenlijk koken vond ik altijd erg gezellig. Tip 19: Vergeet vooral niet voldoende drank te kopen, meestal waren we na het eten nog niet uitgekletst en gingen er ’s avonds nog wel een paar wijnflessen of biertjes open. Let op reis wel extra op de hygiëne zowel als je zelf kookt, als wanneer je wat op straat eten koopt of in een restaurant gaat eten. Tip 20: Neem altijd een tubetje handalcohol mee, die gel is echt een topuitvinding. Rob Geus mag dan niet vrolijk worden van sommige keukens in Nederland, maar in Zuid Amerika wil je al helemaal niet weten hoe het er met de hygiëne gesteld is. Maar denk er ook weer niet te veel over na en geniet er lekker van.
X Ella
Wordt vervolgd..
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?! Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over
Het zwembad waar ik van kinds af aan elke zomer te vinden ben heeft twee duikplanken. De ‘lage’ is misschien één meter hoog, maar de ‘hoge’ is zéker vier meter. Echt no way dat ik daar ooit van af durfde te springen. Als kind heb ik meermaals met m’n hart in m’n keel over het randje van de plank gekeken. Om vervolgens steeds weer te besluiten veilig via het trappetje terug te gaan. En toen ik wat ouder was durfde ik de hoge niet meer op, het zou toch ook te gênant zijn als ik als ‘volwassene’ met knikkende knieën terug moest lopen. Ik hield het dan maar bij een voorzichtig sprongetje van de lage, of de startblokken, die boden ook al genoeg uitdaging voor mij. Maar op reis probeer je toch je grenzen te verleggen. Zo bezocht ik in Ecuador het plaatsje Baños, dat bekend staat om de extreme sporten die je er kan doen. YOLO.
Ik gaf me op voor canyoning: een combi van abseilen en van watervallen springen. Ja, precies, echt wat voor mij.. Tip 15: Doe op reis eens iets waarvan je denkt dat je het niet kunt of niet durft. Ik kan je vertellen: je gaat jezelf verrassen. Dus daar stond ik dan, heel heldhaftig in zo’n vacuüm gezogen wetsuit, met een stoere klimgordel om, bijpassende waterschoentjes aan en een sexy helmpje op. Na de nodige uitleg, oefeningen en een proefsprong in ondiep water, klommen we via een glibberige route steeds hoger richting het echte werk. Het was zo’n magische omgeving met watervalletjes overlopend in kleine meertjes, en naast en boven me alleen maar groen en af en toe een zonnestraaltje die door het bladerendak heen prikte. Ik probeerde het allemaal in me op te nemen en te genieten. Maar even bij de les, ik kwam hier niet voor het mooie groen, dit was serious business.
‘One, two, …’, ‘no, no, stop, wait!’ Vlak voor de eerste sprong kreeg ik een flashback naar hoe ik als kleine Ella angstig over het randje van de hoge duikplank keek en echt honderd meter onder mij pas een keer het water zag. Maar ik herpakte mezelf en dacht: nee dat was vroeger, nu ben ik een stoere backpacker en ik moet de anderen natuurlijk niet het idee geven dat ik niet durf. En daarbij, er was ook geen andere route om weer beneden te komen. ‘Oké, yes i’m ready’, knikte ik naar de begeleider. ‘One, two, three, JUMP!’ Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over. Oh My God, Oh My God, ik heb het gewoon gedaan! En het was zóóó tof! Toen iedereen van de eerste waterval was gesprongen, kwam de volgende. Deze was nog een stuk hoger en hier gingen we langs abseilen. Oké even slikken, maar eenmaal hangend in m’n Lara Croft-broekje zoefde ik heel koeltjes langs het gedonder van de waterval naar beneden, haha wat kicken! Het werd steeds gekker, ik kreeg helemaal de smaak te pakken, van de laatste gingen we zelfs koprol achterover naar beneden. Eng? Nee joh, ach, dat doe ik gewoon.
Ik kan wel zeggen dat ik een angst overwonnen heb, en als bewijs heb ik gelukkig de beelden nog. Tip 16: neem een usb-stick mee. De jongens die ons begeleidden hadden namelijk een GoPro en waterdicht fototoestel mee en deze beelden en foto’s kon ik over laten zetten op mijn mobiel of usb-stick. Aangezien het veel bestanden waren wilde ik het geheugen van m’n mobiel er niet mee volgooien, maar liet ik ze op het kaartje van mijn fototoestel zetten. Toch is het fijner om een stickje te hebben, dan loop je ook niet het risico dat er tijdens het overzetten iets met de foto’s op je kaartje gebeurt. Zo kwamen ’s avonds mijn kamergenootje en ik nog vol adrenaline terug in het hostel om onze dag aan de hand van onze foto’s te delen. Zij was wezen bungeejumpen; tja, baas boven baas. Dat zag er ook gruwelijk uit, maar ik nam even genoegen met deze overwinning.
X Ella
Wordt vervolgd..
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!
Gesloten !Tussen Kerst en Oud en Nieuw zijn wij gesloten.
Wij wensen u fijne feestdagen en een reislustig 2025!
Klik hier om online een afspraak te maken.
Vanaf 2 januari zijn wij er weer.
