‘Wat miste je vooral tijdens je reis?’ Een veel gestelde vraag toen ik terugkwam uit Zuid Amerika. Hygiëne stond met stip op 1. Dit gold voor de meest simpele dingen. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om gewoon met blote voeten onder een schone douche te staan of echt schone kopjes uit de kast te kunnen pakken en bij thuiskomst nam ik ook uitgebreid de tijd om heerlijk op een schone wc te gaan zitten. De nummer 1 werd direct gevolgd door de tweede plaats: kaas. Och wat heb ik dat gemist! Ze hadden in Zuid Amerika wel kaas, of ja zij noemden dat kaas, nou wij Hollandse kaaskoppen weten wel beter. Mijn hart maakte dus een sprongetje wanneer ik in een supermarkt Edammer of andere échte kaas zag liggen. Perfecte gele plakjes met hier en daar een gaatje, het water liep me in de mond.
Ik kocht direct een pakketje en smeerde wat boterhammen met kaas en ei, en bewaarde deze in de koelkast om de volgende dag op tijd met mijn lunchpakketje te kunnen gaan hiken. Maar toen ik de volgende ochtend mijn verwennerijtje wilde pakken, was het weg! Ik trok de hele koelkast leeg, maar nee, geen bammetje te vinden. Hostels beschikken meestal over een gezamenlijke keuken met koelkast waar je je producten, voorzien van sticker met naam en vertrekdatum, in kunt bewaren. Ik had keurig deze regels gevolgd, maar blijkbaar had iemand honger. Ik hoop dat het ook een Nederlander was die de verleiding van echte kaas niet kon weerstaan, dan had ik er nog wat begrip voor gehad. Zwaar teleurgesteld ging ik maar weer langs de supermarkt voor een nieuw pakketje.
Dit was dus snel opgelost, en verder mag ik ook absoluut niet klagen hoor. Op een paar boterhammen met kaas, m’n pet, wat spullen uit m’n toilettas en wat wasgoed, dat bij een wasserette achterbleef, na, ben ik nergens van bestolen. De verhalen van reizigers die overvallen waren of op andere wijze belangrijke papieren of geld waren kwijtgeraakt, maakten mij wel eens onrustig. Het kan je natuurlijk altijd gebeuren, maar er zijn wel dingen die je kan doen om diefstal of beroving te voorkomen. Tip 13: Doe nooit twee pinpassen of veel geld in hetzelfde tasje; verdeel het bijvoorbeeld over je portemonnee en achter je bh; neem ook niet meer geld, pasjes of papieren mee dan wat je echt nodig hebt en zorg altijd dat je je zakken of tas goed af kan sluiten. Denk hier vooral over na als je gaat stappen. Terwijl jij na een paar cocktailtjes steeds soepeler de salsa danst, heb je het echt niet in de gaten als ze wat uit je zakken of tasje grissen.
Paspoort, pinpas/creditcard, telefoon; check, check, check. Wanneer ik die drie belangrijkste items in ieder geval had, ging ik met een gerust gevoel naar de volgende plaats. Vervolgens checkte ik ook nog wel m’n iPad en fototoestel, maar de rest kon me gestolen worden. In een hostel heb je kluisjes waar je, met een eigen slotje, je waardevolle spullen in kunt bewaren. Tip 14: neem twee slotjes met een cijfercode mee; één voor het kluisje en één voor je rugtas/als reserve. Kies niet voor een slotje met sleuteltje, die sleutel raak je sowieso kwijt. De waardevolle spullen kan je in een kluisje kwijt, maar in een hostel laat je je backpack gewoon bij je bed liggen. Er zitten vast wel eens een paar vervelende tussen, maar de meeste backpackers snappen wat de regels zijn en laten andermans spullen met rust.
Iemand met meningokokkenziekte kan heel snel erg ziek worden. Soms binnen enkele uren.
De tijd tussen besmet raken en ziek worden is 2 tot 10 dagen. Meestal is dit 3 tot 4 dagen. Maar de kans om na besmetting ziek te worden, is heel klein.
Iedereen kan meningokokkenziekte krijgen. Het komt het meest voor bij jonge kinderen en bij tieners.
Sinds mei 2018 worden alle peuters van 14 maanden op het consultatiebureau al gevaccineerd tegen Meningokokken type A, C, W en Y. Omdat het aantal besmettingen met meningokokkentype W toeneemt, krijgen nu ook jongeren geboren tussen 1 mei 2004 en 31 december 2004 de prik. Meningokokkenziekte wordt veroorzaakt door een bacterie: de meningokok. Van deze bacterie bestaan meerdere typen. De typen A, B, C, W en Y zijn de bekendste. Sinds 2015 zijn er meer mensen die ernstig ziek worden door type W. Sommige mensen zijn zelfs overleden. Daarom krijgen jongeren een prik die hen beschermt tegen deze ernstige ziekte.
Wie krijgen deze prik?
Ben je geboren tussen 1 mei en 31 december 2004?
Dan krijg je met de post een uitnodiging via de GGD uit uw regio (RIVM) om in oktober of november de prik te komen halen.
Ben je geboren tussen 1 januari 2001 en 1 mei 2004? Of ben je in 2005 geboren?
Dan krijg je volgend jaar, in 2019, een uitnodiging via de GGD uit uw regio (RIVM) voor een prik tegen meningokokkenziekte.
Valt je kind hier niet onder en wil je toch graag je kind wilt laten vaccineren? Bespreek dit dan met de huisarts. Deze kan u dan eventueel doorverwijzen naar de THC.
De vaccinatie is dan niet gratis. De kosten hiervan zijn dan € 73,- (vaccin plus half consult).
Twentenaren zijn soms zo lekker onhandig, vooral als het aankomt op gevoelens onder woorden brengen. Toen ik wegging kreeg ik bijvoorbeeld de boodschap ‘noh, doo-t hènig an’ mee. Wat vertaald kan worden als ‘ik ben eigenlijk heel bezorgd, maar wil het niet laten blijken, en hoop dat je goed oppast en gezond weer terugkomt’. Maar het is ook een letterlijk een goed advies voor backpackers. Tip 9: doe het rustig aan. Ik schatte in dat ik in een half jaar door zes landen kon reizen, wat ik al een vrij snel tempo vond. Maar ik ontmoette ook wel eens reizigers die ditzelfde aantal landen binnen twee maanden dachten te kunnen bezoeken. Nou, dat moet je niet eens willen. Je racet door de plaatsen, die je vervolgens van je checklist kan afvinken, maar wat heb je er nou van gezien en wat kan je over de cultuur vertellen? Zonde.
Voordat ik naar een nieuwe plek vertrok, vroeg ik andere reizigers naar hun ervaring daar en ploos ik online helemaal uit wat er te doen was. Tip 10: volg online bloggers en instagrammers die de landen die jij aandoet al hebben bezocht, zij geven (soms heel gedetailleerd) info over welke busmaatschappijen betrouwbaar zijn, hoe je landgrenzen oversteekt, welke wijken je beter kunt vermijden, enz. Tip 11: Wil je een stad ontdekken, neem dan, tijdens een van je eerste dagen daar, deel aan de Free Walking Tour. In bijna elke grote stad in Zuid Amerika zijn jonge locals die maar al te graag over hun woonplaats, de geschiedenis, lokale drankjes en gerechten, muurschilderingen, gebouwen en leuke barretjes vertellen. De tours zijn ‘gratis’, je betaalt na afloop wat je het waard vindt. Het gros van de deelnemers aan zo’n tour waren jongeren, dus het was voor mij meteen een manier om met anderen in contact te komen.
Na een paar maanden kwam ik er achter dat al die nieuwe indrukken en contacten die je dagelijks opdoet erg vermoeiend kunnen zijn. Ik gaf er de term ‘reismoe’ aan: ik had even helemaal geen zin meer om wéér m’n backpack in te pakken, wéér de juiste bus te zoeken, wéér een fijn hostel te vinden, wéér een nieuwe plaats te leren kennen, wéér mezelf voor te stellen aan anderen, wéér, wéér, wéér. Op zulke momenten deed ik het even lekker hènig an. Ik bleef wat langer op één plek, waar ik me prettig voelde, zonderde me even af en nestelde me dan gewoon een dagje met een boek in een hangmat.
Over boeken gesproken, ik ging met 0 boeken, alleen een paar e-books op m’n iPad, van huis en heb zeker 25 boeken uitgelezen. Alle hostels en soms ook cafés hadden een ‘book exchange’, waar ik boeken leende/inwisselde. Dus, Tip 12: Sleur niet allemaal zware boeken mee, maar laat je verrassen door het leesmateriaal wat er ter plekke al is. Zelfs de beroemde ‘Lonely planets’ hoef je niet in te slaan, die zijn in elk hostel wel te vinden. By the way, zo ‘lonely’ ben je niet als je de hotspots van dit reisboek volgt. Maar het is absoluut een handige gids om heerlijk mee in de hangmat te chillen en op te zoeken wat voor moois je allemaal nog te wachten staat.
Voor vertrek naar Zuid Amerika schetste ik op de landkaart een route door de landen die ik wilde bezoeken. Maar na de eerste busreis had ik al door wat die schaalverkleining nou precies inhield. Eén millimeter stond blijkbaar gelijk aan ongeveer één uur in de bus. Nou zijn de meeste bussen in Argentinië echt prima. Een (nacht)bus met semi cama, Spaans voor ‘half bed’, was ook een half bed, waardoor ik eigenlijk altijd wel oké kon slapen. ’s Avonds kreeg ik vaak een snack en ’s ochtends werd ik gewekt met een ontbijtje, dikke prima dus. Tip 6: Zorg dat je je favoriete playlist op Spotify hebt gedownload zodat je ook offline muziek kan luisteren. Prettige bijkomstigheid van muziek luisteren is dat je ook het gesnurk van je medereizigers niet hoort. Dopjes in, ogen dicht en voor je het weet ben je over.
Meestal nam ik de bus, en het liefst een nachtbus waardoor ik tegelijk een overnachting bespaarde, maar naar de ruigere natuur van Patagonië koos ik toch voor een binnenlandse vlucht. Wat ik uit het vliegtuigraampje zag toen we eenmaal in de buurt van Ushuaia (de meest zuidelijke stad ter wereld) kwamen, had ik nog nooit gezien. Alsof je over een ander planeet vliegt: kronkelende rivieren tussen ruige bergen met besneeuwde toppen waar de wolken tussendoor drijven. Echt onwerkelijk. Tip 7: houd rekening met de seizoenen, wanneer het bij ons winter is, is het in Zuid Amerika zomer. Maar besef je ook dat zomer niet overal dezelfde definitie heeft. Het is de ideale reistijd om het zuidelijkste deel van het continent te bezoeken, maar neem gewoon je dikke jas en muts mee, het weer kan erg guur zijn.
Sinds mijn verblijf in Patagonië hingen er twee hikeschoenen aan mijn backpack. Want hiken was blijkbaar waar iedereen daar voor kwam. Euh, Hiken? Alleen mijn vriendinnen die bij de scouting hebben gezeten, had ik er wel eens over gehoord, maar dat wandelen leek mij niks aan. Maar tussen wandelen en hiken, en tussen het vlakke Nederland en het ruige zuiden van Argentinië zit nogal een verschilletje. Dus ik kocht daar hikeschoenen en ging met een paar hostelgenootjes maar eens op pad. Wauw. Wat was het daar ongelofelijk mooi! Binnen één dag was ik met het hikevirus besmet. Dat ik binnen één dag ook al blaren op mijn voeten had, nam ik voor lief. Maar een betere voorbereiding was op dit gebied prettig geweest. Tip 8: zorg voor goed schoeisel én loop je schoenen voor vertrek goed in. En stop voor de zekerheid toch altijd maar wel een EHBO-pakketje met (blaren)pleisters in je tas.
Ken je het gevoel dat je weet dat je droomt en je wel wakker kan worden, maar dat niet wil omdat je veel te nieuwsgierig bent naar hoe het verder gaat. Dat gevoel had ik toen de stewardess druk gebarend uitlegde waar de reddingsvesten verstopt lagen, hoe het zuurstofmasker opgezet moest worden en waar de nooduitgangen zich bevonden. Ik staarde glazig van de stewardess, door het raampje naar de landingsbaan en weer terug naar de mimespeelster voor mij. Het voelde als een droom, maar ik wilde niet wakker worden, ik was maar al te nieuwsgierig hoe dit verder zou gaan. 14 uur, min 5 uur tijdsverschil, later landden mijn backpack en ik in de stad met 12 miljoen inwoners. Hola Buenos Aires.
Na de eerste nacht in een hotel zwaaide ik enthousiast mijn backpack op m’n rug om in een hostel in te checken. Dit klinkt misschien alsof ik die tas heel soepel op mijn rug gooide, maar in werkelijkheid viel ik half achterover en schoot het me bijna in de rug, Jezus wat was dat ding zwaar! Ondanks verwoede pogingen om hem zo licht mogelijk in te pakken, had ik duidelijk alsnog te veel meegenomen. Tip 3: neem alleen het hoogstnoodzakelijke mee. Ik zou er inderdaad al snel achter komen dat die leuke sandaaltjes echt overbodig waren, ik meer dan genoeg had aan hooguit twee lange broeken en de make-up tas beperkt had kunnen worden tot een tandenborstel en tandpasta. De eerste week ging ik nog enthousiast met oogschaduw en mascara in de weer, maar elke vrouwelijke backpacker komt er snel genoeg achter hoe overheerlijk het leven zonder make-up eigenlijk is.
De startpagina op mijn mobiel was dit half jaar hostelworld.nl: Tip 4. Vanaf die site kan je ongeveer alle hostels ter wereld boeken. De reviews gaven vaak een goed beeld van wat je er kon verwachten. Al bereidde hostelworld me niet voor op dronken Israëliërs die midden in de nacht met veel lawaai de kamer binnenstormden, en sowieso elk hostel tot een partyhostel verbouwden, een keihard snurkende Braziliaan met slaapapneu of een kamergenoot die de hele nacht in het bed boven me lag te woelen. Bij dat laatste mocht ik nog blij zijn dat hij of zij alléén lag te woelen, ja echt, ook dat kan je in een hostel meemaken. Maar het was natuurlijk de mooie prijs en de gezelligheid waarvoor ik in een hostel verbleef. Ik twijfelde voor vertrek wel eens of ik wel sociaal genoeg was, maar al snel merkte ik dat je juist als solo-reiziger heel eenvoudig contact met anderen legt. En deze andere reizigers, met allen een eigen verhaal, maakten mijn reis nog specialer. Dus Tip 5: gaat niet eenzaam in een hotel zitten, maar zoek de gezelligheid op en ontmoet bijzondere mensen in hostels.
Het was begin oktober 2017, de maand dat de naam Anne Faber in no time bij alle Nederlanders bekend werd. Iedereen kreeg koude rillingen bij de gedachten over haar vermissing. De laatst gemaakte selfie toonde een sip gezicht, zo zou ik ook kijken als ik op de fiets door dat ellendige Hollandse herfstweer moest. Het was het beeld van een doorsnee 25-jarige, ze had zo in mijn vriendinnengroep kunnen zitten. Door deze gelijkenis trof het afschuwelijke bericht, dat een einde aan de zoektocht maakte, mij misschien nog wel meer. Ik ben een nuchtere tukker, maar op dat moment drong het besef dat het leven dus zo afgelopen kan zijn echt bij mij binnen.
Het was waarschijnlijk net het laatste zetje wat ik nodig had. Al vaker dacht ik: wat doe ik nog hier in het regenachtige Nederland, terwijl de wereld aan mijn voeten ligt. Anne had vast ook nog duizenden plannen en grootse dromen, zij kon ze niet meer waarmaken. Ik trok De Grote Bosatlas uit de kast en sloeg deze open op bladzijde 197: Zuid-Amerika. Echt? Ging ik dit doen? Ja. YOLO. (Voor wie de pubers-roepen-na-elke-zin-YOLO-hype van een paar jaar geleden gemist heeft, dit staat voor: You Only Live Once.) Vond de term voor dit plan best toepasselijk. Tip 1: zodra je iets hebt bedacht, spreek het hardop tegen iemand uit, dan kan je eigenlijk niet meer terug. En heus, dat wil je ook niet, want dit kan wel eens de reis van je leven worden.
Ik zegde mijn vaste baan en de huur van mijn appartement op, schreef me in voor een spoedcursus Spaans, kocht een backpack en boekte mijn vliegticket. Oké, dit ging natuurlijk niet zo snel als dat het nu klinkt; ik moest mezelf er eerst nog van overtuigen dat ik wel weer nieuw werk zou vinden, om vervolgens de moed te verzamelen om mijn ontslag in te dienen en toen mijn ouders nog lief aankijken of ik weer even thuis mocht komen wonen. Natuurlijk vond ik het superspannend, maar ik was er 100% zeker van dat dit mijn beste idee ooit was. Ik gaf mezelf nog maar eens een schouderklopje, goh, dat ik toch zoiets geniaals had bedacht. Ik ging een half jaar alleen naar Zuid-Amerika.
Op de landkaart tekende ik globaal de reisroute uit: beginnend in Buenos Aires – oeh die stad klinkt alleen al hemels – vanuit daar naar het zuiden van Argentinië, en vervolgens vanuit Chili, omhoog naar Peru, Ecuador en Colombia, als ik het qua tijd allemaal zou redden, dan weer terug naar Peru en via Bolivia oversteken naar Brazilië, om vanaf Rio de Janeiro weer terug naar Amsterdam te vliegen. Tip 2: leg wanneer je gaat rondtrekken nog niets definitief vast, zo houd je tijdens het reizen alle vrijheid. De landen besprak ik met de verpleegkundige bij de Travel Health Clinic waarop ik de nodige informatie, een passend advies, vaccinaties, hoogteziekte- en malariatabletten, muggenmelk en de hele rataplan kreeg. Geen mug, bedorven maaltijd of akelig virus dat deze bijzondere reis voor mij zou verzieken.
Gesloten !