Welkom thuis
Toen de datum van mijn terugreis in zicht kwam, leefde ik ook naar het moment dat ik weer in het vliegtuig naar huis zou stappen toe. Hoe zou het zijn om door de schuifdeuren van Schiphol te komen en m’n ouders weer te zien? En bij thuiskomst eindelijk weer in real life met m’n vriendinnen te kunnen lachen, weer met een goed glas wijn een avondje bij m’n zus op de bank te hangen en hoe erg zou mijn kleine nichtje veranderd zijn, zou ze mij überhaupt nog herkennen? Ineens gaf het ‘normale’ leven, waar ik voor vertrek zo klaar mee was, zo’n rust. Elke avond heerlijk in mijn eigen rommelige slaapkamer mijn eigen bed in duiken, ’s ochtends onder een schone douche met gegarandeerd warm water stappen, en weer eeuwig voor een overvolle klerenkast staan en dan nog niet weten welke kleren ik aan moet trekken.
De thuiskomst was heerlijk, het was prachtig weer, ik ging naar festivals, terrasjes pakken, en koffie en vooral veel wijntjes drinken met iedereen die ik weer zag. Maar de dagen waren ook een beetje onwerkelijk en het vreemde gevoel groeide. Ik merkte dat ik echt in een backpackersbubbel had geleefd. Wachtend met m’n fiets bij een stoplicht moest ik me inhouden om de fietser naast mij niet te vragen waar hij vandaan kwam of waar hij naar toe ging, nee dat doe je in Nederland niet. Terwijl ik als rugzaktoerist niet anders deed of hoorde, als je niet openstond voor anderen, werd het wel een hele eenzame reis. Fietsend door de stad zag ik hoe druk iedereen met zichzelf is, hoe niet-sociaal tegen onbekenden en hoe erg iedereen klaagt om eigenlijk niks. Ik ken niemand zo vriendelijk en relaxt als de Zuid-Amerikanen, terwijl zij vaak nog niet een kwart van onze rijkdom hebben.
Ik blijf mezelf er aan herinneren hoeveel geluk ik heb. Geluk met het land waarin ik geboren ben, waar ik veilig ben, kan gaan waar ik wil en met wie ik wil; geluk met de lieve familie en vrienden die ik heb; geluk met wie mijn ouders zijn waardoor ik kon studeren en kan doen wat ik wil, en ga zo maar door. Ik zal niet al te sentimenteel worden, maar ik heb zeker wel gezien dat het ook anders kan. En dat is misschien ook onbewust wel iets dat ik wilde bereiken met mijn reis. Ik kan het vertellen aan anderen, maar de ervaring kan ik niet écht overbrengen. Om toch een indruk te geven, liet ik foto’s zien, maar net als met vakantiefoto’s: voor mij erg leuk om allemaal weer te zien, maar met duizenden foto’s kan je je vrienden echt niet urenlang vermaken. Mijn doel is om er een mooi fotoalbum van te maken. Gezien het aantal wordt dit een meerjarenplan.
Tip 30: download voor vertrek de app Polarsteps. Die app hield alle plekken waar ik kwam bij en ik voegde er zelf foto’s en teksten aan toe. Zo konden anderen mij volgen en voor mezelf was het een handig geheugensteuntje, want na zo veel plaatsen wist ik soms de volgorde niet meer precies. Ik hield ook een persoonlijk dagboek bij, ik maakte zo veel mee en dacht over zo veel dingen na, dat het fijn was om op te kunnen schrijven. Dit boekje zal ik af en toe weer openslaan om mezelf te herinneren aan hoe tevreden ik was met alleen de inhoud van mijn backpack en met wat er die dag maar kwam. Oftewel: om mezelf weer even met beide benen op de grond te zetten, als ik weer een verwende Nederlander ben.
Ik kan niet zeggen dat ik nu door het backpackvirus gegrepen ben en meteen weer een paar maanden er op uit trek, maar ik heb wel een lijstje klaarliggen met landen waar ik nog naar toe wil. Zeg maar een lijst, want er is nog zo veel te zien, maar deze bewaar ik wel voor de vakanties. Voorlopig vind ik het ‘gewone’ leven erg prettig en ben ik tevreden met het werk dat ik heb en de routine die weer in de week zit. Toch geef ik mijn backpack nog niet weg, al was het alleen al om de onvergetelijke herinneringen die ik er mee maakte.
Voor iedereen die nog twijfelt om te gaan backpacken, kan ik maar één laatste tip geven: Ga!
X Ella
Lees ook: Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197 Blog 2: Mijn backpack en ik Blog 3: Toch nog besmet... Blog 4: Doo-t hènig an Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?! Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over Blog 7: Wat eten we vandaag Blog 8: Una foto por favor Blog 9: Soms is het gewoon kut
