YOLO, ik reis solo (8)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Una foto por favor

De Boliviaanse vrouwen met zo’n tien rokken over elkaar, gekleurde doeken en hoge hoeden met daar onderuit twee vlechten van minstens een meter lang, daar wil je gewoon een foto van hebben. Maar deze dames lieten zich niet makkelijk fotograferen. Als je ongevraagd van een afstand een foto maakte, deden ze snel hun hoed voor hun gezicht en als je vroeg of je een foto mocht maken, staken ze soms hun hand op en zeiden cinco, vijf. Vijf Boliviaanse Pesos, omgerekend 0,60 euro, mwoa oké prima. Maar na het maken van de foto bleken ze vijf euro of dollar te bedoelen. Tip 21: vraag altijd eerst of je een foto van mensen mag maken, niet alleen om te weten wat het kost, maar je komt er ook wel achter dat het inderdaad niet fijn is ongevraagd gefotografeerd te worden.

Hun reactie ging ik namelijk begrijpen toen het omgekeerde gebeurde en de locals van mij foto’s gingen maken. Een, in hun ogen lange, blanke Europeaanse of Amerikaanse, vonden zij een bezienswaardigheid op zich. Ik had nog nooit meegemaakt dat anderen mij ongevraagd op de foto zetten. Maar in Zuid Amerika was ik een echte Gringo: (blanke) buitenlander, wat niet negatief bedoeld werd, maar opmerkelijk vonden ze het wel. Zo dacht ik een keer dat een stel mij vroeg om een foto van hén te maken, maar de man kwam met een big smile naast mij staan voor de foto. Euh huh? Akward. Ik denk dat mijn hoofd op die foto mijn gedachten mooi weergaf. Ik besefte me eerst echt niet wat die man deed, ik ben toch geen celeb.. Maar zij vonden het prachtig, nou en als we met meerdere Gringo’s waren, was het soms helemaal feest.

Tip 22: Je kan prima met ze op de foto, ik vond het ergens ook wel geinig, maar wees altijd alert en houd je tas/spullen goed in de gaten. Over het algemeen zijn het de meest lieve mensen ter wereld, maar er zitten helaas ook altijd mensen tussen met andere bedoelingen. En als je op pad gaat, denk dan ook na over waar je je camera hebt. Zo is het onverstandig, of beter gezegd: gewoon oerdom om met een dikke spiegelreflex om je nek door een stad te lopen. Of nouja, stad is onverstandig, maar in buitenwijken (waar je sowieso al niet moet komen) of andere donkere steegjes is het wel echt oerdom. Hetzelfde geldt voor sieraden. Natuurlijk is het leuk om sieraden te dragen en in het geval van een horloge ook gewoon praktisch, maar, Tip 23: laat het bling bling lekker thuis.

Dus als make-up en sieraadloze backpacker ging ik een halfjaar door het leven. Ik moet zeggen, het beviel me eigenlijk wel goed en ik was ’s ochtends ook een stuk sneller klaar om de deur uit te gaan. Het grappige was dat toen ik weer een likje mascara opdeed en mijn sieraden weer omhing/indeed, ik me heel opgemaakt voelde.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an
Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!
Blog 6: Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over
Blog 7: Wat eten we vandaag

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (8)

YOLO, ik reis solo (6)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over

Het zwembad waar ik van kinds af aan elke zomer te vinden ben heeft twee duikplanken. De ‘lage’ is misschien één meter hoog, maar de ‘hoge’ is zéker vier meter. Echt no way dat ik daar ooit van af durfde te springen. Als kind heb ik meermaals met m’n hart in m’n keel over het randje van de plank gekeken. Om vervolgens steeds weer te besluiten veilig via het trappetje terug te gaan. En toen ik wat ouder was durfde ik de hoge niet meer op, het zou toch ook te gênant zijn als ik als ‘volwassene’ met knikkende knieën terug moest lopen. Ik hield het dan maar bij een voorzichtig sprongetje van de lage, of de startblokken, die boden ook al genoeg uitdaging voor mij. Maar op reis probeer je toch je grenzen te verleggen. Zo bezocht ik in Ecuador het plaatsje Baños, dat bekend staat om de extreme sporten die je er kan doen. YOLO.

Ik gaf me op voor canyoning: een combi van abseilen en van watervallen springen. Ja, precies, echt wat voor mij.. Tip 15: Doe op reis eens iets waarvan je denkt dat je het niet kunt of niet durft. Ik kan je vertellen: je gaat jezelf verrassen. Dus daar stond ik dan, heel heldhaftig in zo’n vacuüm gezogen wetsuit, met een stoere klimgordel om, bijpassende waterschoentjes aan en een sexy helmpje op. Na de nodige uitleg, oefeningen en een proefsprong in ondiep water, klommen we via een glibberige route steeds hoger richting het echte werk. Het was zo’n magische omgeving met watervalletjes overlopend in kleine meertjes, en naast en boven me alleen maar groen en af en toe een zonnestraaltje die door het bladerendak heen prikte. Ik probeerde het allemaal in me op te nemen en te genieten. Maar even bij de les, ik kwam hier niet voor het mooie groen, dit was serious business.

‘One, two, …’, ‘no, no, stop, wait!’ Vlak voor de eerste sprong kreeg ik een flashback naar hoe ik als kleine Ella angstig over het randje van de hoge duikplank keek en echt honderd meter onder mij pas een keer het water zag. Maar ik herpakte mezelf en dacht: nee dat was vroeger, nu ben ik een stoere backpacker en ik moet de anderen natuurlijk niet het idee geven dat ik niet durf. En daarbij, er was ook geen andere route om weer beneden te komen. ‘Oké, yes i’m ready’, knikte ik naar de begeleider. ‘One, two, three, JUMP!’ Water in de neus, kriebels in de buik en adrenaline all over. Oh My God, Oh My God, ik heb het gewoon gedaan! En het was zóóó tof! Toen iedereen van de eerste waterval was gesprongen, kwam de volgende. Deze was nog een stuk hoger en hier gingen we langs abseilen. Oké even slikken, maar eenmaal hangend in m’n Lara Croft-broekje zoefde ik heel koeltjes langs het gedonder van de waterval naar beneden, haha wat kicken! Het werd steeds gekker, ik kreeg helemaal de smaak te pakken, van de laatste gingen we zelfs koprol achterover naar beneden. Eng? Nee joh, ach, dat doe ik gewoon.

Ik kan wel zeggen dat ik een angst overwonnen heb, en als bewijs heb ik gelukkig de beelden nog. Tip 16: neem een usb-stick mee. De jongens die ons begeleidden hadden namelijk een GoPro en waterdicht fototoestel mee en deze beelden en foto’s kon ik over laten zetten op mijn mobiel of usb-stick. Aangezien het veel bestanden waren wilde ik het geheugen van m’n mobiel er niet mee volgooien, maar liet ik ze op het kaartje van mijn fototoestel zetten. Toch is het fijner om een stickje te hebben, dan loop je ook niet het risico dat er tijdens het overzetten iets met de foto’s op je kaartje gebeurt. Zo kwamen ’s avonds mijn kamergenootje en ik nog vol adrenaline terug in het hostel om onze dag aan de hand van onze foto’s te delen. Zij was wezen bungeejumpen; tja, baas boven baas. Dat zag er ook gruwelijk uit, maar ik nam even genoegen met deze overwinning.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an
Blog 5: Wie heeft mijn bammetje met kaas?!

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (6)

YOLO, ik reis solo (5)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Wie heeft mijn bammetje met kaas?!

‘Wat miste je vooral tijdens je reis?’ Een veel gestelde vraag toen ik terugkwam uit Zuid Amerika. Hygiëne stond met stip op 1. Dit gold voor de meest simpele dingen. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om gewoon met blote voeten onder een schone douche te staan of echt schone kopjes uit de kast te kunnen pakken en bij thuiskomst nam ik ook uitgebreid de tijd om heerlijk op een schone wc te gaan zitten. De nummer 1 werd direct gevolgd door de tweede plaats: kaas. Och wat heb ik dat gemist! Ze hadden in Zuid Amerika wel kaas, of ja zij noemden dat kaas, nou wij Hollandse kaaskoppen weten wel beter. Mijn hart maakte dus een sprongetje wanneer ik in een supermarkt Edammer of andere échte kaas zag liggen. Perfecte gele plakjes met hier en daar een gaatje, het water liep me in de mond.

Ik kocht direct een pakketje en smeerde wat boterhammen met kaas en ei, en bewaarde deze in de koelkast om de volgende dag op tijd met mijn lunchpakketje te kunnen gaan hiken. Maar toen ik de volgende ochtend mijn verwennerijtje wilde pakken, was het weg! Ik trok de hele koelkast leeg, maar nee, geen bammetje te vinden. Hostels beschikken meestal over een gezamenlijke keuken met koelkast waar je je producten, voorzien van sticker met naam en vertrekdatum, in kunt bewaren. Ik had keurig deze regels gevolgd, maar blijkbaar had iemand honger. Ik hoop dat het ook een Nederlander was die de verleiding van echte kaas niet kon weerstaan, dan had ik er nog wat begrip voor gehad. Zwaar teleurgesteld ging ik maar weer langs de supermarkt voor een nieuw pakketje.

Dit was dus snel opgelost, en verder mag ik ook absoluut niet klagen hoor. Op een paar boterhammen met kaas, m’n pet, wat spullen uit m’n toilettas en wat wasgoed, dat bij een wasserette achterbleef, na, ben ik nergens van bestolen. De verhalen van reizigers die overvallen waren of op andere wijze belangrijke papieren of geld waren kwijtgeraakt, maakten mij wel eens onrustig. Het kan je natuurlijk altijd gebeuren, maar er zijn wel dingen die je kan doen om diefstal of beroving te voorkomen. Tip 13: Doe nooit twee pinpassen of veel geld in hetzelfde tasje; verdeel het bijvoorbeeld over je portemonnee en achter je bh; neem ook niet meer geld, pasjes of papieren mee dan wat je echt nodig hebt en zorg altijd dat je je zakken of tas goed af kan sluiten. Denk hier vooral over na als je gaat stappen. Terwijl jij na een paar cocktailtjes steeds soepeler de salsa danst, heb je het echt niet in de gaten als ze wat uit je zakken of tasje grissen.

Paspoort, pinpas/creditcard, telefoon; check, check, check. Wanneer ik die drie belangrijkste items in ieder geval had, ging ik met een gerust gevoel naar de volgende plaats. Vervolgens checkte ik ook nog wel m’n iPad en fototoestel, maar de rest kon me gestolen worden. In een hostel heb je kluisjes waar je, met een eigen slotje, je waardevolle spullen in kunt bewaren. Tip 14: neem twee slotjes met een cijfercode mee; één voor het kluisje en één voor je rugtas/als reserve. Kies niet voor een slotje met sleuteltje, die sleutel raak je sowieso kwijt. De waardevolle spullen kan je in een kluisje kwijt, maar in een hostel laat je je backpack gewoon bij je bed liggen. Er zitten vast wel eens een paar vervelende tussen, maar de meeste backpackers snappen wat de regels zijn en laten andermans spullen met rust.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...
Blog 4: Doo-t hènig an

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (5)

YOLO, ik reis solo (4)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Doo-t hènig an

Twentenaren zijn soms zo lekker onhandig, vooral als het aankomt op gevoelens onder woorden brengen. Toen ik wegging kreeg ik bijvoorbeeld de boodschap ‘noh, doo-t hènig an’ mee. Wat vertaald kan worden als ‘ik ben eigenlijk heel bezorgd, maar wil het niet laten blijken, en hoop dat je goed oppast en gezond weer terugkomt’. Maar het is ook een letterlijk een goed advies voor backpackers. Tip 9: doe het rustig aan. Ik schatte in dat ik in een half jaar door zes landen kon reizen, wat ik al een vrij snel tempo vond. Maar ik ontmoette ook wel eens reizigers die ditzelfde aantal landen binnen twee maanden dachten te kunnen bezoeken. Nou, dat moet je niet eens willen. Je racet door de plaatsen, die je vervolgens van je checklist kan afvinken, maar wat heb je er nou van gezien en wat kan je over de cultuur vertellen? Zonde.

Voordat ik naar een nieuwe plek vertrok, vroeg ik andere reizigers naar hun ervaring daar en ploos ik online helemaal uit wat er te doen was. Tip 10: volg online bloggers en instagrammers die de landen die jij aandoet al hebben bezocht, zij geven (soms heel gedetailleerd) info over welke busmaatschappijen betrouwbaar zijn, hoe je landgrenzen oversteekt, welke wijken je beter kunt vermijden, enz. Tip 11: Wil je een stad ontdekken, neem dan, tijdens een van je eerste dagen daar, deel aan de Free Walking Tour. In bijna elke grote stad in Zuid Amerika zijn jonge locals die maar al te graag over hun woonplaats, de geschiedenis, lokale drankjes en gerechten, muurschilderingen, gebouwen en leuke barretjes vertellen. De tours zijn ‘gratis’, je betaalt na afloop wat je het waard vindt. Het gros van de deelnemers aan zo’n tour waren jongeren, dus het was voor mij meteen een manier om met anderen in contact te komen.

Na een paar maanden kwam ik er achter dat al die nieuwe indrukken en contacten die je dagelijks opdoet erg vermoeiend kunnen zijn. Ik gaf er de term ‘reismoe’ aan: ik had even helemaal geen zin meer om wéér m’n backpack in te pakken, wéér de juiste bus te zoeken, wéér een fijn hostel te vinden, wéér een nieuwe plaats te leren kennen, wéér mezelf voor te stellen aan anderen, wéér, wéér, wéér. Op zulke momenten deed ik het even lekker hènig an. Ik bleef wat langer op één plek, waar ik me prettig voelde, zonderde me even af en nestelde me dan gewoon een dagje met een boek in een hangmat.

Over boeken gesproken, ik ging met 0 boeken, alleen een paar e-books op m’n iPad, van huis en heb zeker 25 boeken uitgelezen. Alle hostels en soms ook cafés hadden een ‘book exchange’, waar ik boeken leende/inwisselde. Dus, Tip 12: Sleur niet allemaal zware boeken mee, maar laat je verrassen door het leesmateriaal wat er ter plekke al is. Zelfs de beroemde ‘Lonely planets’ hoef je niet in te slaan, die zijn in elk hostel wel te vinden. By the way, zo ‘lonely’ ben je niet als je de hotspots van dit reisboek volgt. Maar het is absoluut een handige gids om heerlijk mee in de hangmat te chillen en op te zoeken wat voor moois je allemaal nog te wachten staat.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:


Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197
Blog 2: Mijn backpack en ik
Blog 3: Toch nog besmet...

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (4)

YOLO, ik reis solo (3)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Toch nog besmet…

Voor vertrek naar Zuid Amerika schetste ik op de landkaart een route door de landen die ik wilde bezoeken. Maar na de eerste busreis had ik al door wat die schaalverkleining nou precies inhield. Eén millimeter stond blijkbaar gelijk aan ongeveer één uur in de bus. Nou zijn de meeste bussen in Argentinië echt prima. Een (nacht)bus met semi cama, Spaans voor ‘half bed’, was ook een half bed, waardoor ik eigenlijk altijd wel oké kon slapen. ’s Avonds kreeg ik vaak een snack en ’s ochtends werd ik gewekt met een ontbijtje, dikke prima dus. Tip 6: Zorg dat je je favoriete playlist op Spotify hebt gedownload zodat je ook offline muziek kan luisteren. Prettige bijkomstigheid van muziek luisteren is dat je ook het gesnurk van je medereizigers niet hoort. Dopjes in, ogen dicht en voor je het weet ben je over.

Meestal nam ik de bus, en het liefst een nachtbus waardoor ik tegelijk een overnachting bespaarde, maar naar de ruigere natuur van Patagonië koos ik toch voor een binnenlandse vlucht. Wat ik uit het vliegtuigraampje zag toen we eenmaal in de buurt van Ushuaia (de meest zuidelijke stad ter wereld) kwamen, had ik nog nooit gezien. Alsof je over een ander planeet vliegt: kronkelende rivieren tussen ruige bergen met besneeuwde toppen waar de wolken tussendoor drijven. Echt onwerkelijk. Tip 7: houd rekening met de seizoenen, wanneer het bij ons winter is, is het in Zuid Amerika zomer. Maar besef je ook dat zomer niet overal dezelfde definitie heeft. Het is de ideale reistijd om het zuidelijkste deel van het continent te bezoeken, maar neem gewoon je dikke jas en muts mee, het weer kan erg guur zijn.

Sinds mijn verblijf in Patagonië hingen er twee hikeschoenen aan mijn backpack. Want hiken was blijkbaar waar iedereen daar voor kwam. Euh, Hiken? Alleen mijn vriendinnen die bij de scouting hebben gezeten, had ik er wel eens over gehoord, maar dat wandelen leek mij niks aan. Maar tussen wandelen en hiken, en tussen het vlakke Nederland en het ruige zuiden van Argentinië zit nogal een verschilletje. Dus ik kocht daar hikeschoenen en ging met een paar hostelgenootjes maar eens op pad. Wauw. Wat was het daar ongelofelijk mooi! Binnen één dag was ik met het hikevirus besmet. Dat ik binnen één dag ook al blaren op mijn voeten had, nam ik voor lief. Maar een betere voorbereiding was op dit gebied prettig geweest. Tip 8: zorg voor goed schoeisel én loop je schoenen voor vertrek goed in. En stop voor de zekerheid toch altijd maar wel een EHBO-pakketje met (blaren)pleisters in je tas.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:

Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197

Blog 2: Mijn backpack en ik

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (3)

YOLO, ik reis solo (2)

Geplaatst door Travel Health Clinic,

Mijn backpack en ik

Ken je het gevoel dat je weet dat je droomt en je wel wakker kan worden, maar dat niet wil omdat je veel te nieuwsgierig bent naar hoe het verder gaat. Dat gevoel had ik toen de stewardess druk gebarend uitlegde waar de reddingsvesten verstopt lagen, hoe het zuurstofmasker opgezet moest worden en waar de nooduitgangen zich bevonden. Ik staarde glazig van de stewardess, door het raampje naar de landingsbaan en weer terug naar de mimespeelster voor mij. Het voelde als een droom, maar ik wilde niet wakker worden, ik was maar al te nieuwsgierig hoe dit verder zou gaan. 14 uur, min 5 uur tijdsverschil, later landden mijn backpack en ik in de stad met 12 miljoen inwoners. Hola Buenos Aires.

Na de eerste nacht in een hotel zwaaide ik enthousiast mijn backpack op m’n rug om in een hostel in te checken. Dit klinkt misschien alsof ik die tas heel soepel op mijn rug gooide, maar in werkelijkheid viel ik half achterover en schoot het me bijna in de rug, Jezus wat was dat ding zwaar! Ondanks verwoede pogingen om hem zo licht mogelijk in te pakken, had ik duidelijk alsnog te veel meegenomen. Tip 3: neem alleen het hoogstnoodzakelijke mee. Ik zou er inderdaad al snel achter komen dat die leuke sandaaltjes echt overbodig waren, ik meer dan genoeg had aan hooguit twee lange broeken en de make-up tas beperkt had kunnen worden tot een tandenborstel en tandpasta. De eerste week ging ik nog enthousiast met oogschaduw en mascara in de weer, maar elke vrouwelijke backpacker komt er snel genoeg achter hoe overheerlijk het leven zonder make-up eigenlijk is.

De startpagina op mijn mobiel was dit half jaar hostelworld.nl: Tip 4. Vanaf die site kan je ongeveer alle hostels ter wereld boeken. De reviews gaven vaak een goed beeld van wat je er kon verwachten. Al bereidde hostelworld me niet voor op dronken Israëliërs die midden in de nacht met veel lawaai de kamer binnenstormden, en sowieso elk hostel tot een partyhostel verbouwden, een keihard snurkende Braziliaan met slaapapneu of een kamergenoot die de hele nacht in het bed boven me lag te woelen. Bij dat laatste mocht ik nog blij zijn dat hij of zij alléén lag te woelen, ja echt, ook dat kan je in een hostel meemaken. Maar het was natuurlijk de mooie prijs en de gezelligheid waarvoor ik in een hostel verbleef. Ik twijfelde voor vertrek wel eens of ik wel sociaal genoeg was, maar al snel merkte ik dat je juist als solo-reiziger heel eenvoudig contact met anderen legt. En deze andere reizigers, met allen een eigen verhaal, maakten mijn reis nog specialer. Dus Tip 5: gaat niet eenzaam in een hotel zitten, maar zoek de gezelligheid op en ontmoet bijzondere mensen in hostels.

X Ella

Wordt vervolgd..

Lees ook:

Blog 1: De Grote Bosatlas blz. 197

  Category: Nieuws
  Comments: Reacties uitgeschakeld voor YOLO, ik reis solo (2)

  • 1
  • 2